Sandra Kamp ging in 2011 met Jos & Ben Wissink naar Kenia, voor een werkbezoek. Dit bezoek maakte diepe indruk op haar. Speciaal voor FoodVillage blogt zij over haar ervaringen.

Ik weet het nog goed. Sterker nog, ik zal het nooit vergeten. In november 2011 ging ik met drie collega’s op zakenreis naar Kenia om daar één van de productiesites te bezoeken. Het was niet de eerste keer dat ik daar kwam: in 2007 bezocht ik de site al eerder. Tijdens die week brachten we een bezoek aan het kinderdagverblijf in Ruiru dat mede door het bedrijf waar ik voor werkte was opgericht. Een prachtig project waar ik destijds erg van onder de indruk was.

In 2011 was ik weer voor mijn werk in Ruiru en ik was blij te horen dat in dezelfde stad ondertussen ook een lagere school, waar zo’n 600 leerlingen naartoe gaan, ondersteuning kreeg. De manager van het bedrijf nodigde ons uit om de school te bezoeken tijdens de lunch. Zes klaslokalen ingericht met houten banken en schoolborden, een grote glijbaan op het schoolplein, uitzicht op een watertoren. De tientallen kinderen die ons kwamen begroeten toen we aan kwamen rijden, keken ons dankbaar aan: alsof wij dit alles met mijn eigen handen hadden gebouwd. Ik voelde me bijna opgelaten. Maar dat gevoel was nog niks vergeleken met het beeld dat binnenkwam toen we de klassen één voor één gingen bekijken. De klassen waren prima, niks op aan te merken. Kinderen met rekenschriftjes en een schoolbord vol taal- en rekenregels. Sommigen kinderen waren net aan het eten en ik zag allemaal blije gezichtjes.

Of toch niet…
Achterin de klas zaten kinderen die er niet zo happy uitzagen. Geen schriftjes, geen lach en geen bakje rijst voor zich. Ze hadden net straf gekregen omdat ze eten hadden gestolen van een klasgenootje. Bij navraag bleek dat ze al twee dagen geen maaltijd hadden gehad. Dan kan je eindelijk naar school en werken aan je toekomst, maar krijg je straf omdat je honger hebt! Mijn blije en trotse gevoel was ineens verdwenen. Hoewel ik op dat moment doorgelopen ben om de rest van de school te bekijken, lieten deze kinderen me niet meer los. Mijn gedachten stonden niet stil en tot en met de terugvlucht een aantal dagen later, ratelde het in mijn hoofd: “Hier moeten we iets aan doen.”

Voeding en educatie
Ook mijn collega's liepen met dezelfde gedachten rond. Onze eerste reactie was: we moeten geld inzamelen om de kinderen te voeden. Maar na wat heen en weer praten kwamen we tot de conclusie dat dit de oplossing ook niet was. Langzaam borrelde een idee op dat in de dagen daarna steeds meer vorm kreeg. De belangrijkste factor was het eten in combinatie met educatie. Met zelf doen. Met op een toekomstbestendige manier leren om voor jezelf te zorgen. Ik las laatst een artikel van een man die in de zorgwereld een bekendheid is, David Pitonyak. Hij zegt het volgende:

Probleemgedrag komt voort uit gemiste behoeften. In zekere zin zijn het boodschappen die iets zeggen over de persoon en de kwaliteit van zijn bestaan. Mensen met probleemgedrag missen vaak:

• Echte relaties                                   
• Veiligheid en een goed gevoel over hun leven
• Zeggenschap en macht                               
• Iets om naar uit te kijken                           
• Waarde en eigenwaarde
• Kennis en nuttige vaardigheden

We kunnen de wereld van alle kinderen in Afrika niet redden. Maar de 650 kinderen in Ruiru hebben wel meer toekomstperspectief, door de kennis en vaardigheden die zij opdoen dankzij de mannen van FoodVillage.