Op 14 februari bezocht ik, met het FoodVillage team, twee scholen in Kenia. Aangezien ik al een tijdje stukken schrijf voor de website van FoodVillage over de scholen en foto's post op de Facebookpagina, kon ik niet wachten om alles met eigen ogen te zien. Het nieuwste project van FoodVillage, de ‘Masaku School for the Physically Handicapped’ stond als eerste op het programma.

Na een warm onthaal en een officiële toespraak van hoofdmeester Mully, begint de rondleiding. Ik merk al gauw dat ik niet de enige ben met kriebels in mijn buik. De docenten lachen verlegen maar vriendelijk en ook de kinderen zijn nog wat stilletjes. De school bestaat uit een aantal gebouwen binnen een stenen muur: slaapzalen, leslokalen en een keuken met eetzaal.

Slaapzalen
Op deze school krijgen de kinderen niet alleen les, ze wonen er ook. In de slaapzalen staan stapelbedden met daarop blauwe kisten waar de kinderen hun spullen in bewaren en die ze versieren met tekeningen en stickers. Op de meeste ligt een kleine bijbel. Per slaapzaal is er een ‘huismoeder’ die de boel draaiend houdt. Omdat de kinderen met een fysieke handicap moeite kunnen hebben met de bovenste bedden, helpt iedereen elkaar. Meneer Mully vertelt me bovendien dat er hard gewerkt wordt aan nieuwe slaapzalen: “Met betere vloeren (zonder gaten en dus rolstoelvriendelijk) en lage bedden. Het is alleen lastig om genoeg geld te vinden.” De eerste slaapzaal in deze stijl is al klaar en ziet er inderdaad een stuk toegankelijker uit.

Basis
Tijd om de klassen in te gaan. We beginnen bij de handenarbeidles. De les gaat over ‘costing’ – hoe prijs ik mijn product en hoe onderhandel ik? Heel waardevol, zeker als je bedenkt dat veel van deze kinderen geen middelbaar onderwijs zullen volgen vanwege hun handicap. De ‘skills’ die ze op deze school leren, zijn de basis waar ze het de rest van hun leven mee moeten doen.

Doorzettingsvermogen
Het valt me op dat overal wordt benadrukt dat de kinderen niet zielig of hulpeloos zijn. In tegendeel: ze zijn creatief en hebben een enorm doorzettingsvermogen. Een jongetje zonder armen laat trots zien dat hij zichzelf heeft geleerd te schrijven met zijn voeten. Een meisje in een rolstoel showt haar stoerste poses voor de camera en een kleintje met beugels om zijn voeten is tijdens het spelen bijna niet bij te houden. De docenten benadrukken vooral de kracht van de kinderen en zijn daarbij net zo trots als nieuwbakken ouders. En dat werpt zijn vruchten af. Want als de kinderen eenmaal aan je witte uiterlijk gewend zijn (ik zie er natuurlijk wel echt een beetje anders uit) zijn ze niet meer bij je weg te slaan en zeker niet bang om een praatje te maken of een dikke knuffel te geven.

Ik kan niet wachten tot deze kinderen ons laten zien hoe zij, op hun eigen creatieve manier, met de schooltuin die we gaan aanleggen om zullen gaan!

Stay tuned, want binnenkort staan foto's van het bezoek online en krijg je een inkijkje in het bezoek aan ons eerste project: de Gitothua Primary School in Ruiru. Met 400 enorm blije kinderen, een prachtige tuin, slaaples en dansen in de klas!